Krajowe trójki – esencja peruwiańskiej przygody

To tutaj znajdują się wrota do innego świata, górskich krain zamieszkanych przez potomków rdzennej ludności Peru. Tutaj też kończy się asfalt i prosta droga, a zaczyna spirala wrażeń, na której przez 70 km, zakręt za zakrętem malują się piękne góry i pojawiają małe wioski. W nich zobaczyć można jak toczy się życie ludzi, którzy pracują na polu lub zajmują się zwierzętami. Trasa jest bardzo przyjemna, a szuter dobrej jakości, choć przy wyjeździe z Santiago de Chuco napotkaliśmy roboty drogowe i na krótkim odcinku, który usypali z grząskiego piasku, było stresująco. Wysokość oscyluje się na poziomie 3 000 m n.p.m., więc temperatura powietrza jest bardzo dobra do jazdy, nie jest za zimno ani za gorąco.

Przejechaliśmy ten odcinek w około 3 godziny nie spiesząc się i robiąc zdjęcia.

To chyba najbardziej pokręcony odcinek na całej drodze PE-3N. Prowadzi po zboczach dwóch gór, dosłownie zjeżdża się z jednej góry, wpada do kanionu rzeki Tablachaca na wysokości 2 100 m n.p.m. i wjeżdża na drugą górę niesamowitymi serpentynami. Widok zygzaków przylepionych do góry jest niesamowity, dlatego co chwilę stawaliśmy tu na zdjęcia. Trasa jest wyasfaltowana, a najwyższy punkt trasy wznosi się na wysokość 3 153 m n.p.m., więc jest ciepło i jedzie się przyjemnie czerpiąc radość z widoków i zakrętów.

Przejechanie tego odcinka zajęło nam około 2 godzin, a stawaliśmy często żeby robić fotki.

Odcinek z Pallasca do Chuquicara prowadzi częściowo drogą nr 100 wzdłuż kanionu rzeki Tablachaca. Stroma, wąska droga ze ślepymi zakrętami oraz licznymi przepaściami uznawana jest za jedną z najbardziej niebezpiecznych dróg w Ameryce Południowej. Do tego dochodzą szaleni peruwiański kierowcy plus duże autobusy, które zajmują całą szerokość drogi. Trzeba przyznać, że jazda tutaj to porządny zastrzyk adrenaliny. Widoki na kanion są niesamowite, a droga kręta i na pierwszych 18 km dostarcza aż 100 zakrętów. Nie brakuje tu również tuneli skalnych i drewnianych mostów. Trasa zaczyna się na wysokości 3 132 m n. p .m. a kończy na 500 m, więc z umiarkowanej temperatury robi się naprawdę gorąco. Początkowo jechaliśmy dobrą drogą szutrową, potem asfaltem różnej jakości.

Czas na przejechanie trasy to około 2 godzin.

Kolejny odcinek drogi, zaliczany do najbardziej niebezpiecznych dróg na świecie. Trasa wije się wzdłuż rzeki Rio Santa, gdzie spotykają się dwa pasma górskie: Cordillera Blanca i Cordillera Negra, które biegną równolegle wzdłuż drogi tworząc niesamowity wąwóz. Do niebezpieczeństw należy tu zaliczyć wąską drogę z przepaściami na kilkaset metrów oraz kilkadziesiąt skalnych, ciasnych tuneli, w których oby tylko nie spotkać peruwiańskich kierowców. Do tego dochodzi tam czasami do obsuwisk skalnych. Dziś droga jest asfaltowa, ale jeszcze kilka lat temu była szutrowa, co sprawiało, że trasa była jeszcze bardziej niebezpieczna. Maksymalna wysokość sięga tu 2 284 m n.p.m. i na całym odcinku nie spada poniżej 1 200 m.

Przejechanie 51 km tej trasy z przystankami na zdjęcia zajmuje około 1,5 godziny.

Jest to 190 - kilometrowy odcinek, który urzekł nas widokami na ośnieżone szczyty Cordillera Blanca oraz srebrzyste wodospady opadające z majestatycznych gór. Z Huaraz położonego na wysokości 3 052 m n.p. m trasa wznosi się do 4 684 m na przełęcz Yanashallash.

Cała trasa jest wyasfaltowania i na jej przejechanie potrzeba około 3 godzin.

Bardzo ciekawa część trasy PE-3N, która prowadzi po zielonych, górskich zboczach, a co za tym idzie, z muchas curvas, czyli dużą ilością zakrętów. Spora różnica wysokości skutkuje w liczne, kręte podjazdy i zjazdy. Klimat podkręcają też małe, górskie wioski indiańskie z lokalnymi produktami. Można zjeść na przykład pysznego, nadziewanego mięsem ziemniaka w cenie 1 złotego (tak, mówiąc o tym nie dziwimy się strajkującym rolnikom, którzy dostają grosze za swoje zbiory). Droga jest częściowo asfaltowa z odcinkami szutrowymi oraz gdzieniegdzie z dużą ilością dziur, które trudno jest ominąć nawet motocyklem.

Czas na przejechanie tej części trasy to około 4 godzin.

Krajowa droga PE-3N w Peru łączy się z drogą PE-3S, która biegnie do Cusco i dalej na południe aż do granicy z Boliwią. Południowa siostra zdawała się być mniej dzika i bardziej uczęszczana, choć niektóre odcinki jeżyły włos na głowie. Najbardziej pamiętamy ten przez Kanion del Rio Mantaro, biegnący wzdłuż rzeki. Niebezpieczny i wymagający, bo musieliśmy przeprawić się przez najgłębszą w naszej podróży rzekę. Krzyże wyrastające wzdłuż drogi przypominają, że śmierć zbiera tu od czasu do czasu swoje żniwo. Przy stylu jazdy peruwiańskich kierowców ta smutna prawda nie dziwi. Nadmierna prędkość na trasie jak ta, gdzie droga jest wąska i kręta, a przepaście sięgają kilkaset metrów w dół, kończy się dla niektórych tragicznie.

Czas na przejechanie trasy to około 3 godzin.